Επιστολή Αποστόλου Παύλου – Προς Εβραίους, Β'(2) 2-10
Νεοελληνική Απόδοση
Η μεγάλη σωτηρία
Γιατί, αν ο λόγος που κηρύχτηκε μέσω αγγέλων επιβεβαιώθηκε και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη μισθαποδοσία,
πώς εμείς θα ξεφύγουμε αν αμελήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία, αφού άρχισε να κηρύττεται μέσω του Κυρίου, βεβαιώθηκε σ’ εμάς από εκείνους που άκουσαν,
επικυρώνοντας συγχρόνως με τη μαρτυρία του ο Θεός, με σημεία και με τέρατα και με ποικίλες υπερφυσικές δυνάμεις και με μερισμούς εκδηλώσεων Πνεύματος Αγίου κατά τη θέλησή του.
Ο αρχηγός της σωτηρίας μας
Γιατί δεν υπέταξε σε αγγέλους την οικουμένη τη μελλοντική, για την οποία μιλούμε.
Και κάποιος διαβεβαίωσε κάπου, λέγοντας: Τι είναι ο άνθρωπος ώστε να τον θυμάσαι ή ο γιος του ανθρώπου ώστε να τον επισκέφτεσαι;
Τον ελάττωσες λίγο πιο κάτω από τους αγγέλους, με δόξα και τιμή τον στεφάνωσες, και τον κατάστησες κυρίαρχο πάνω στα έργα των χεριών σου.
Τα πάντα υπέταξες κάτω από τα πόδια του. Γιατί, με το να υποτάξει σ’ αυτόν τα πάντα, τίποτα δεν άφησε σ’ αυτόν ανυπότακτο. Τώρα, όμως, δε βλέπουμε ακόμα σ’ αυτόν τα πάντα υποταγμένα.
Αλλά βλέπουμε τον Ιησού, που ήταν ελαττωμένος λίγο πιο κάτω από τους αγγέλους, για να γευτεί θάνατο για καθέναν με τη χάρη του Θεού, εξαιτίας του παθήματος του θανάτου, να είναι στεφανωμένος με δόξα και τιμή.
Γιατί έπρεπε Αυτός, για τον οποίο τα πάντα και μέσω του οποίου τα πάντα υπάρχουν, να καθιερώσει ως ιερέα διαμέσου των παθημάτων τον αρχηγό της σωτηρίας τους, για να οδηγήσει πολλούς γιους στη δόξα.
